Serce Jezusa

Jest miesiąc czerwiec- w Kościele Katolickim czcimy Serce Jezusa.

„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie Moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych”- mówi o sobie Jezus (Ewangelia  św. Mateusza 11, 28 -29)  ale też Biblia pokazuje jeszcze bardziej to otwarcie się Jego Serca na nas ludzi.

"Pewien żołnierz przebił mu włócznią bok i natychmiast wypłynęła z niego krew i woda" (Ewangelia św Jana 19, 34).
Serce Jezusa zostaje przebite włócznią. Zostaje ono otwarte i staje się źródłem: woda i krew, jakie z niego wypływają jak bardzo symboliczne, odsyłają nas do dwóch podstawowych sakramentów, dzięki którym Kościół żyje: Chrzest i Eucharystia. Z przebitego boku Pana, z Jego otwartego serca wypływa żywe źródło, które spływa poprzez wieki i które buduje Kościół. Otwarte Serce jest źródłem nowej życiodajnej rzeki; w tym kontekście św. Jan z pewnością myślał również o proroctwie Ezechiela, które ukazuje wypływającą z nowej świątyni rzekę dającą płodność i życie. (Księga Ezechiela 47) sam Jezus jest tą nową świątynią i Jego otwarte Serce jest źródłem, z którego wypływa rzeka nowego życia, która udziela się nam w Chrzcie św. i w Eucharystii.

Gdyby Jezusa trzeba by tak na szybko jakimś najprostszym znakiem graficznym przedstawić sądzę, że wystarczyłoby namalować właśnie Serce. Serce z wielką dziurą rany, z której wydobywa się ogień , byłoby to bowiem serce płonące. Żarem tym była by miłość do każdego konkretnego człowieka.

Poruszona jestem w tym miesiącu szczególnie pewnym stwierdzeniem, które usłyszałam: Serca Boga jako Serca w nieprzerwanym stanie agonii.
Nie musisz być kardiologiem by wyobrazić sobie tak dramatyczny obraz  sytuacji serca.
Nawet Serce Boga  tak bezkresne, nieograniczone w  dobroci, miłości i miłosierdziu, pragnie znaleźć  ujście by przelewać tę miłość do serca Twojego, mojego, serc ludzi tak często  traktujących Go obojętnie, lub chłodno i otrzymywać naszą miłość inaczej to nabrzmienie ogromem miłości nieodwzajemnianej staje się dla Jego Serca męką. Męką agonii Jego Serca.

To właśnie to rozrywające wołanie "Pragnę..."  pragnę miłości dusz..., wyraża  w najgłębszym tego słowa znaczeniu Jezus na krzyżu ( Ewangelia św Jana 19, 28-29).
Potwierdza to Pan w wizjach  św. siostry Faustyny: „Pragnę dusz - powtarzał jej wielokrotnie Jezus. - Pragnę, abyś głębiej poznała miłość, jaką pała Moje serce ku ludziom, a zrozumiesz to, kiedy będziesz rozważać Moją mękę. Wzywaj Mojego miłosierdzia dla grzeszników. Pragnę ich zbawić! Pragnę, aby serce twoje było zawsze na wzór Mojego miłosiernego serca. Pragnę, aby kapłani głosili Moje wielkie miłosierdzie względem grzeszników. Palą mnie promienie miłosierdzia, chcę je wylać na ludzi. Nie ma nędzy, która by mogła się mierzyć z Moim miłosierdziem”.
W innym miejscu przypominał: „Powiedz grzesznikom, że zawsze czekam na nich, wsłuchuję się w tętno ich serca, kiedy uderzy dla Mnie. Napisz, że przemawiam do nich przez wyrzuty sumienia, przez niepowodzenie i cierpienia, przez burze i pioruny, przemawiam przez głos Kościoła, a jeśli udaremnią wszystkie łaski moje, poczynam się gniewać na nich, zostawiając ich samym sobie i daję im, czego pragną.”(pkt. 1728).

Chciałabym pójść za przykładem Jana umiłowanego ucznia pańskiego, który podczas ostatniej wieczerzy złożył  ufnie głowę na  piersi  Jezusa  (Ewangelia św Jana13,23) i na pewno wsłuchiwał się wtedy w mocne uderzenia Jego Serca.

Historia trzecia - Jezus Eucharystyczny, który tęskni i karmi

To zaczęło się jakiś czas po nawróceniu. Jezus był już dla mnie kimś bardzo ważnym, tak naprawdę to mogę przyrównać to co się ze mną działo w tamtym czasie( a i teraz nie mija choć wygląda inaczej) do zakochania się i zresztą każdy nawrócony dość często słyszę- podobnie o tym opowiada- ten stan jest jak zakochanie tylko, że nie w człowieku a w Bogu,- dziwne? - warto dodać w Bogu tak pięknym i tak fascynującym, że ten stan, któremu się ulega nagle czy w dłuższym procesie przemiany staje się zrozumiałą konsekwencją poznania Go osobiście.
To doświadczenie mogło by być porównane w sferze ducha do zsuniecia się opaski z oczu, którą się miało od zawsze, jakby ktoś dał nowe widzenie wszystkiego. A jest też tak. lubię to porównanie, że jest tak jakby dotąd płaski i nieodczuwalny a teraz ożywiony, cielesny Jezus wyszedł wprost z kart Biblii- po prostu Jego Osoba staje się tak samo rzeczywista jak osób , które znamy na codzień z najbliższego otoczenia i nic już nie jest jak dawniej.
No i zaczęło się zmieniać...

Wiedziałam, że On codziennie jest udzielany w komunii podczas mszy św i warto korzystać z tego dobra częściej ale mimo wszystko był we mnie opór. Moje nawrócenie spowodowało już i tak wiele szumnych zmian w codziennym postępowaniu. Odwróciłam się całą sobą od grzechów. Jasne grzeszyłam nadal, robię to po dziś dzień ,nie przesadzę teraz- po kilkanaście razy na dobę, jestem jednak dużo mocniej wyczulona na zło i zaniedbanie dobra jednak od tamtego czasu nie chciałam już tego robić świadomie, nawet wtedy gdy czekała mnie jakaś wyraźna korzyść z postąpienia nie fair wobec praw Boga, grzech stał się obrzydliwością, śmierdzącym łajnem- nie chciałam się go tykać.

Nie byłam jednak pewna czy chcę by moje nawrócenie było taż tak bardzo widoczne dla innych bym zwracała uwagę otoczenia, w końcu wreszcie ten i owy się dowie gdzie łażę o świcie czy wieczorami i będzie mi co najmniej dziwnie.
Coś majaczyło wciąż w moim sercu ale nie chciałam dać temu głosu a ten głos i tak słyszalnie coraz wyraźniej powtarzał codziennie w moim wnętrzu: "tęsknię za tobą, jak bardzo tęsknię, codziennie czekam w Komunii na Ciebie. Czy przyjdziesz dziś na spotkanie"?
A ja odpowiadałam,: "nie ,dziś nie, naprawdę, może innym razem..."

Nie chciałam aż takich zmian w życiu, nie aż do takiego stopnia . To niedziela i święta były od chodzenia na mszę św. ewentualnie okazjonalnie w tygodniu jak mocniej poczułam ale nie częściej, przecież to nie dla szesnastolatki, bardziej dla ludzi starszych( którzy mają dużo czasu, zbliżają się do Boga bo zaczynają liczyć się ze śmiercią- tak wtedy myślałam).
Jednak ten głos nie ustawał- był wytrwały choć jednocześnie delikatny- zapraszał do czegoś więcej niż niedzielnej normy katolika, do pójścia wgłąb tego co jest sercem Kościoła.
Do tej pory wydawało mi się to wręcz niemożliwe znaleźć czas w moim grafiku by chodzić na Eucharystię codziennie. Kiedy w ogóle znaleźć czas na mszę św w tygodniu, gdy miałam szkołę naukę, obowiązki, chciałam mieć też jakiś krótki czas na nic nie robienie. Lekcje w szkole zaczynałam zawsze o 8.00 a żeby dojechać do niej, była oddalona bowiem o ok 35 km musiałam posłużyć się autobusem kolejką i jeszcze 15 min zasuwać pieszo. Codziennie miałam też ok. 9 godzin lekcyjnych. Wracałam gdy ściemniało się już -padnięta.
Nie chciałam aż takich rewolucji w moim życiu aż tak przeorganizowywać całego swojego dnia, bałam się stracić ten święty spokój, który do tej pory miałam w kwestii wolnego czasu po spełnieniu najpilniejszych zadań, tym bardziej nie widziało mi się zejść ze ścieżki utartych schematów dnia i wprowadzić codzienną obecność na mszy św.
Jednocześnie to mnie tak pociągało i w głębi serca wydawało mi się to takie piękne karmić się Nim codziennie, zazdrościłam tym którzy mieli do tego siłę i samozaparcie.
Tylko właśnie pojawiało się co rusz pytanie-jeśli zacznę tak żyć to co ludzie powiedzą?Przecież wyjdę na nawiedzoną, pomyślą, że chcę do zakonu, nie chciałam w żadnym wypadku być tak oceniana.
W moim domu tradycyjnie katolickim już i tak ostro oceniano tę moją całą zmianę, traktując ją jako fanaberię, ciągle wysłuchiwałam kąśliwości.

Tak się składało, że kościół miałam 15 minut od domu, codziennie słyszałam dzwony wzywające na mszę św. W pewnym momencie Pan tak bardzo posługiwał się tymi dzwonami przywołując mnie tym swoim: przyjdź, przyjdź czekam..., że w godzinie ich bicia starałam się wychodzić do pokoju w odleglejszej części mieszkania by ich po prostu nie słyszeć. Jeśli dobrze pamiętam bywało, że czasem wręcz zatykałam uszy. Nie chciałam aż tak bardzo zmieniać swojego życia.

To była ta jedna cześć mnie, która robiła wszystko by właśnie w czasie wieczornej czy porannej mszy św w tygodniu nie mieć z jakichś bardzo obiektywnych przyczyn czasu by na nią pójść. Druga część mnie zaczęła po jakimś okresie oporu i walki z tym przynaglaniem przełamywać się i najpierw były to pojedyncze wyjścia w jednym, dwóch dniach w tygodniu a potem już po kilka razy. Ani się spostrzegłam jak zaczęłam chodzić do kościoła codziennie i podczas mszy św. przyjmować Jezusa w Chlebie.
I mogę powiedzieć, że gdy poddałam się ostatecznie i On przejął w tym dalszą kontrolę, od chwili gdy postanowiłam, że będę codzień karmić się Nim, zaczęła się wielka przygoda mojego życia, wszystko co się działo, i do dziś mnie to zdumiewa, naprawdę- plan lekcji w liceum, potem na studiach plan wykładów, praca, rozkłady autobusów, sytuacje, ludzie, godziny mszy św, usytuowanie kościołów na trasie, wszystko bez mojego jakiegoś bardzo wielkiego wysiłku przy odrobinie zaangażowania z mojej strony układać mi się zaczęło tak, że chodzenie na mszę św było jak najbardziej możliwe do zrealizowania w każdych okolicznościach. Nawet na obozach wyjazdowych z klasą, w liceum szłam ja i wcale o to nie zabiegając pociągałam za sobą kilka zainteresowanych osób.
Zaczęłam zabiegać o msze św codzienne bo życie nabrało nowej jakości, miałam zapał i pogodę ducha do stawiania czoła wydarzeniom dnia, czułam się tak wspaniale zaczynając z Nim dzień w ten sposób, wszystko co miałam robić danego dnia nabierało głębszej wartości bo zaczynałam od spotkania z Nim powierzając Mu to wszystko co mnie czekało a resztę dnia On żył we mnie i miałam przemożne wrażenie, że prostuje mi sytuacje życiowe.
Do dzisiejszego dnia z wyjątkami cięższych chorób czy niedomagań, sytuacji rzadkich absolutnej niemożności i kilku epizodów okresowego lenistwa duchowego bo miewam i takie i to wcale nierzadko byłam przez te 18 lat codziennie na mszy św. I teraz gdy mam 4 miesięcznego synka a więc na brak zajęć nie narzekam, czy sama czy z nim mimo wszystko jestem na mszy św. przyjmując Pana i bo jakoś już nie umiem inaczej a może po prostu inaczej nie chcę.
Eucharystyczny Jezus spotykany w codziennej mszy św. to najlepsze co mi się przydarzyło w życiu. Myślę że to łaska, że otrzymałam wtedy takie zaproszenie, cieszę się że na nie odpowiedziałam, dzięki Jego zachęcie.

Historia druga- Jezus w Hostii kochający i bliski

Miało to miejsce z 30/31 maja ubiegłego roku podczas nocnego czuwania w kościele przed Zesłaniem Ducha Świętego.
Wiele razy uczestniczyłam dotąd w adoracjach Jezusa wystawionego w monstrancji i myślałam, że znam wszelkie formy takich adoracji-indywidualnych, zbiorowych, procesyjnych, z indywidualnym błogosławieniem nią...
W czasach liceum i studiów miałam nawet piękny zwyczaj, który myślę, że należałoby odnowić bo gdzieś mi się zapodział, chodzenia z żelazną dyscypliną przynajmniej raz w tygodniu na godzinną adorację do kościoła gdzie wystawia się Najświętszy Sakrament. Tam sobie w ciszy i skupieniu patrzyłam i mówiłam w sercu do Boga omawiając z Nim aktualne wydarzenia z mojego życia i szukając rozwiązań trudnych spraw- słuchałam i patrzyłam. Po adoracji wychodziłam ze zmęczonymi od gapienia się oczami i początkiem bólu głowy ale jakże odświeżoną duszą.

Adoracje zbiorowe te podczas nabożeństw, także są piękne zwłaszcza lubiana przeze mnie stara pieśń: "Niechaj będzie pochwalony, od nas wszystkich uwielbiony - Przenajświętszy Sakrament..." nastraja mnie do oddawania Mu czci, jednak to co przeżyłam podczas adoracji w trakcie tego czuwania nocnego, uznaję za naprawdę czarowne przeżycie i nigdy wcześniej z czymś takim się nie zetknęłam.
Wyobraźcie sobie taką scenerię adoracji-jest noc, około godziny 22.00/23.00, stary, wąski a długi kościół gotycki wypełniony po brzegi ludźmi i to takimi, którzy przyszli na spotkanie spragnieni Boga a nie z jakiegoś poczucia presji tradycji,to oczywiste, w innym wypadku nie leźliby do kościoła kiedy pora zbierać się do spania, czuć więc w nich bijące mocno serca .
Większość to członkowie różnych wspólnot charyzmatycznych a więc osoby lubiące okazywać radość z wiary, są też jednak i ludzie jak to się mówi prosto z ulicy. Jest też zebranych wielu kapłanów wokół ołtarza.
Zaczyna się adoracja podczas, której kapłan zapowiada, że będzie nieco inaczej niż zwykle -stanie z Najświętszym Sakramentem na samym przedzie, pośrodku nawy głównej , u stóp ołtarza a my możemy podchodzić i w pełnej wolności adorować Jezusa w Najświętszym Sakramencie - dotykając monstrancji dłońmi-dotykając Jego szat, całując... Nie mogłam uwierzyć...
Czy wiecie dlaczego podczas uchwycenia monstrancji z Najświętszym Sakramentem w dłonie, w czasie procesji, podczas chowania Go do Tabernakulum kapłan dotyka monstrancji przez materiał - specjalny welon naramienny nakładany mu przez ministranta. Zanim uchwyci monstrancję owija tą białą jak śnieg tkaniną dłonie, starając się jak może by ani kawałkiem ciała nie dotknąć jej bezpośrednio. To wyraz okazania najwyższego poszanowania, znany od wieków w różnych tradycjach... nie godzi się dotykać Pana grzesznymi, brudnymi rękoma nawet kapłańskimi, .... więc co dopiero naszymi- warto by dodać. On jest ŚWIĘTY!!!
A tu nagle zdarza się szansa, która jest jednocześnie dana zebranym po to by utwierdzić w nas prawdę, że Pan tego chce, chce naszej bliskości , kontaktu, bez względu na historię naszego życia i grzechy chce z nami być blisko, nie powie nikomu przenigdy- nie dotykaj mnie, jesteś brudasem, brzydzę się tobą.
Kapłani nie zastrzegli, że mogą dotykać tylko Ci, którzy są bardzo grzeczni na codzień. Sądzę więc, że tej nocy Pan cieszył się jak nigdy bliskością choćby fizyczną bardzo wielu.

Ludzie a razem z nimi ja, nie dali się dwa razy namawiać , zaczęli wychodzić z ławek, wylegać z wszystkich zakamarków kościoła, środkową nawą popłynął miarowo ,z pełną godnością strumień ludzki zmierzając ku uniesionej w dłoniach kapłana monstrancji z Najświętszym Sakramentem.
Śpiewano.
Na przedzie obu rzędów co wydało mi się szczególnie sugestywne i piękne stały dwie osoby w białych szatach niczym aniołowie, trzymając wysoko ponad sobą wielkie, białe chorągwie i spokojnym ruchem poruszając nimi, tkanina chorągwi przepięknie się układała falując przydawało to takiej magii całej scenerii.
Ludzie , którzy znajdowali się w tej kolejce mniej więcej z 10 metrów od kapłana z Najświętszym Sakramentem, zginali jakby bezwiednie kolana i dalej poruszali się już tylko na klęczkach. Już nawet to robiło piorunujące wrażenie, to zginanie kolan przed Nim i poruszanie się z największym uniżeniem na klęczkach- setki ludzi w takiej postawie uniżonych sług, korzących się grzeszników. Biblia prawdę mówi: " A na imię Jezusa zegnie się każde kolano..." Idąc tak środkiem nawy i zbliżając się coraz bardziej byłam wprost porażona tym na co patrzyłam.
Ludzie dochodząc na klęczkach, otaczali ciasno kapłana z niemal wszystkich stron i dotykali spragnieni monstrancji wyciągając ramiona jak tylko mogli najmocniej, jej promienistych zdobień, podstawy, ale przede wszystkich wiele dłoni naraz kierowało się ku Hostii za szybką i pozostawało tak przez jakiś czas.
I ja miałam swoją chwilę bezpośredniej adoracji- dotknęłam Go - pozostałam tak i muszę przyznać, że byłam ogromnie wzruszona tym przeżyciem bo to było takie i, takie nowe, takie przełamujące wszystkie kościelne konwenanse a jednak nadal pełne czci i miałam przeogromną wprost potrzebę pozostania najlepiej to na całą wieczność w tym miejscu, w ten sposób.
Naprawdę nigdy mi się takie coś nie zdarzyło przy adoracji na odległość:) i wtedy dokładnie w tamtej sytuacji zrozumiałam, że my ludzie nie mamy czego się obawiać, tam u góry nie może być nudno-przeciwnie- jak piękna, fantastyczna, wypełniająca szczęściem musi być wieczność człowieka z Bogiem polegająca na adorowaniu Go bezustannie. To w żaden sposób nie może być nudne, mimo, że takim się wydaje póki mamy tak marne wyobrażenia i o niebie i o Nim samym.
Ta chwila dała mi taką próbkę tego co będzie kiedyś.
Adoracja ta trwała w sumie około półtorej godziny (kapłani zmęczeni trzymaniem ciężkiej monstrancji zmieniali się) podczas, której podchodzili do Jezusa w ten sposób wszyscy i młodzi i starzy i na wózkach i zgarbieni i zakonnice nawet wyobraźcie sobie:)...
A On stał na środku otoczony swoim ludem ukryty w Chlebie dawał się dotykać i brudzić... dotykał nas.




Ta sytuacja ma dodatkowo dla mnie takie znaczenie dlatego,( może czytaliście wcześniejszą historię) że nad ranem czyli dosłownie kilka godzin później tknięta jakimś przeczuciem, że zostałam wysłuchana w swojej biedzie trwającej niemal 5 lat, zrobiłam test ciążowy i okazało się, że nie adorowałam w tamtej chwili Jezusa tylko ja:)

Opowieści w Oktawie Bożego Ciała- Historia pierwsza

Przypomniały mi się dziś takie trzy życiowe momenty gdy to spotkanie Jezusa w Hostii, Jezusa w Chlebie odcisnęło się mocno w mojej świadomości i głęboko dotknęło dając mi Go poznać bardziej i pokochać.

Dziś historia pierwsza. Jezus Eucharystyczny, który daje siłę i pocieszenie



Zdarzyła się 3 lata temu. Wtedy już 2 lata bezskutecznie staraliśmy się od dziecko, gdy w końcu się udało byłam taka szczęśliwa, radość trwała jednak krótko, usg rozwiało całą moją euforię, wszystkie plany, które ułożyłam już sobie w głowie w związku z ciążą, macierzyństwem, wychowaniem, marząc o tym dziecku. Zawaliło się to wszystko jak domek z kart w jednej chwili diagnozy lekarskiej .
Miałam zgłosić się na zabieg łyżeczkowania, celem oczyszczenia macicy. Pamiętam jak dziś gdy czekając na izbie przyjęć wśród innych ludzi w koszulinie i szlafroku widziałam jak dosłownie o metr ode mnie przewijają się przed moimi oczami zaszklonymi od łez, spełnione pary- mężowie dumnie niosący foteliki z nowonarodzonymi maluszkami, żony zmęczone ale szczęśliwe, kobiety oceniając po brzuchach pewnie lada dzień mające rodzić. Uznałam to w tamtym momencie za najwyższe okrucieństwo - stworzyć tak realia szpitalne , że ja , która straciłam dziecko musiałam na to patrzeć. Mnie czekał inny scenariusz, wiedziałam że wyjdę stamtąd bez dziecka, że będzie pustka wewnątrz i na zewnątrz mojego świata. Przeszłam na oddział i choć wcześniej z cichą asystą bliskich, tam czekałam już sama na ławce na pobranie krwi, założenie wenflonu do zabiegu w znieczuleniu ogólnym. Bałam się, bardzo bałam się jak to będzie, był i głęboki smutek i ten strach, który sprawia, że czujemy się jak zagubione dzieci i wtedy pomodliłam się jak teraz myślę w sumie bezwiednie:" Boże pomóż mi, dlaczego mnie to spotkało..."
Od tej modlitewnej myśli nie minęły dwie chwile gdy na ten w sumie kameralny oddział gdzie w tamtej chwili byłam tylko ja sama na całym korytarzu, otworzyły się szeroko drzwi i wszedł kapłan z Najświętszym Sakramentem w kieszonce na szyi. Klękając od razu pomyślałam, że to Jezus przyszedł w tak bolesnej dla mnie chwili by mi dać wsparcie. Ksiądz podszedł wprost do mnie i zapytał dlaczego tu jestem, gdy powiedziałam, że czekam na zabieg po poronieniu okazał mi tyle współczucia i wsparcia życząc bym to przetrwała silna, że czułam, że to sam Pan przyszedł do mnie w tej trudnej dla mnie godzinie niosąc siłe by przeżyć to doświadczenie. Mogę powiedzieć że od tamtej chwili przeżyłam to wszystko co musiałam przeżyć jakby w znieczuleniu, naprawdę pogodnie jakąś niemoją siłą podtrzymywana.

Kilka osobistych refleksji o wierze w przemianę Chleba w Ciało i Wina w Krew Pana

Tak sobie mędrkuję w związku z dzisiejszą procesją i świętem Bożego Ciała i chyba się podzielę.

Jak wiecie Kościół katolicki naucza, że w czasie Mszy Świętej, w momencie Konsekracji, chleb i wino stają się prawdziwie Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa.
Naucza dalej , że "zarówno chleb jak i wino przeistaczają się w Jezusa Chrystusa - Jego Ciało, Krew, Duszę i Boskość tak, że w Komunii Świętej Chrystus przychodzi do nas cały i prawdziwy. Co ważne, nawet najmniejsza cząstka konsekrowanej Hostii oraz najmniejsza kropla konsekrowanego "wina" jest Chrystusem; zawsze całym i niepodzielnym.
Obecność Zbawiciela trwa tak długo jak długo utrzymują się postacie chleba i wina".



Większość, tych którzy przyznają się, że są ochrzczeni, są katolikami a nawet więcej praktykują- przyzna zapewne również choć nie zdziwi mnie już nic, że w to wierzy .
No dobrze ale czy na pewno?
Czy tak z ręką na sercu? Czy tak trochę i owszem ale w sumie to jednak nie?No przynajmniej nie do końca?

Poddam Ciebie i siebie prostemu testowi, odpowiedz sobie w swoim sercu tak zupełnie uczciwie:



test 1. WIARA
Podczas mszy świętej w kluczowym momencie Eucharystii -Przeistoczenia chleba w Ciało Pana o czym myślisz gdy klęczysz, gdzie kierujesz wzrok? Pochłaniasz wzrokiem Hostię bo przecież właśnie masz niewyobrażalne szczęście i okazję oglądać samego Jezusa zstępującego na ołtarz, czy też gapisz się gdziekolwiek, na sąsiada, w podłogę ( co jest błędem wielu z nas w kościele bo na pochylenie czoła będzie czas gdy kapłan zaczyna opuszczać Hostię).Póki jest wysoko jest czas na Patrzenie. Dopóki możesz widzieć Hostię jeśli wierzysz, że On to Hostia będziesz z całych sił patrzył, więcej będziesz zapatrzony w Niego tak mocno, będziesz wyciągał szyję by wiedzieć Go dokładnie i żadna siła nie powstrzyma Cię od potrzeby, żądzy, ciekawości i nie wiem czego tam jeszcze gapienia się na Boga. Gdybyś miał zobaczyć realną ludzką postać Jezusa pojawiającą się na słowa kapłana na ołtarzu przecież tak właśnie byś się zachowywał. Prawda?



test 2. UCZUCIA
Dajmy na to, że jesteś naprawdę super poprawny religijnie i przystępujesz do Komunii świętej- przyjmujesz konsekrowany komunikant, który tak szczerze rzecz biorąc smakuje Ci do złudzenia jak zwykły opłatek wigilijny, wracasz do ławki, jakie myśli Cię ogarniają?- czujesz jak przepełnia Cię wewnętrzna radość i wdzięczność ? Czy też jest inaczej- nie czujesz kompletnie nic, szybko połykasz i nie myślisz, wcale ale to wcale, że właśnie masz w sobie Boga, że jesteś w Bogu a On w Tobie od włosów po czubki palców u nóg. Jak to jest z tym Twoim przyjmowaniem Komunii tak naprawdę?

test 3. CZEŚĆ
Idziesz ulicą, mijają Cię przechodnie, być może nawet znajomi, ludzie na których opinii Ci zależy. Gdybyś spotkał Jezusa dziś, tak po prostu, ot przypadkowe, zaskakujące, nieprawdopodobne spotkanie na ulicy z Nim-twarzą w twarz, jak byś się zachował? Upadł byś pewnie na kolana lub co najmniej choć to absolutne minimum kultury osobistej pozdrowiłbyś Go z prawdziwym szacunkiem. Czy robisz to, zrobiłbyś to samo gdybyś minął księdza z ukrytym w dyskretnej kieszonce Najświętszym Sakramentem, (mimo wszystko to od razu widać) idącego ulicą do chorego na przykład, czy zrobiłbyś to na oczach innych?

Miałam okazję sprawdzić siebie w każdej z tych sytuacji, bywało może różnie, nie zawsze wzorowo na różnych etapach mojej wiary, latami widok Hostii nie powodował u mnie żadnych głębszych refleksji, jednak od kiedy Pan dotknął mojego serca to coś mi się odmieniło, walczę o to by Go przyjmować codziennie, mam oczy szeroko otwarte podczas Konsekracji i nie ma niczego i nikogo wtedy, czasem wręcz wyciągam szyję gdy mi ktoś zasłania by napatrzeć się na Niego bez przeszkód takim jakim jest Ukrytym, pragnąc jednocześnie by kapłan pokazywał Go jak najdłużej, to nic, że nie widzę Go w postaci ludzkiej-faktem jest że wiary mi to nie ułatwia no ale trudno jest przez to ambitniej, na to pełne objawienie po tamtej stronie muszę jeszcze poczekać. Czuję wdzięczność i radość gdy Go przyjmuję przyznam, że nieczęsto tak euforyczną jakbym pragnęła choć bywa, bywa, kłopoty czasem i zwykła codzienność przyćmiewa tę radość, liczy się wiara jednak nie uczucia ale radość wewnętrzna niezależna od sytuacji zewnętrznych w życiu i wzruszenie choćby takie ulotne są obecne zawsze.
Kapłana z Najświętszym Sakramentem poza kościołem i procesją mam jakoś okazję spotykać wcale nie rzadko. Po dwóch sytuacjach zaś gdy idąc ulicą opanowywał mnie silny wstyd i strach co ludzie powiedzą, wyjść na nienormalną zdecydowanie nie chciałam i nie zgięły mi się kolana gdy mijałam księdza z Najświętszym Sakramentem w kieszonce na szyi, od tamtego czasu już zawsze klękam, tak jak to było zresztą w zwyczaju wierzących jeszcze te kilkanaście lat temu, czy idzie ulicą, korytarzem szpitalnym, gdziekolwiek by to nie było- mimo, że to niełatwe mówię sobie jednak- mam w nosie wszystkie opinie ludzkie i klękam-lwów za okazywanie wiary na mnie nie napuszczą przecież jak to było kiedyś w czasach prześladowań pierwszych chrześcijan za wiarę- a jak tu nie paść na kolana gdy On -Wielki Bóg nadchodzi?

Boże Ciało

Uroczystość Bożego Ciała wprowadzono do kalendarza liturgicznego w XIII wieku. Bezpośrednią przyczyną ustanowienia święta były objawienia błogosławionej Julianny , przeoryszy augustianek z klasztoru Mont Cornillon, nieopodal Liège (obecnie miasto w Belgii). Julianna wielokrotnie miała widzenia jaśniejącej tarczy, jakby księżycowej, z ciemną plamą. W okolicach Liège interpretowano jej wizje jako znak braku w kalendarzu liturgicznym specjalnego dnia poświęconego uczczeniu Najświętszego Sakramentu.

Pod wpływem tych objawień biskup Robert ustanowił w 1246 r. takie święto dla diecezji w Liège. W następnych latach święto zdobywało popularność w sąsiednich diecezjach. W 1261 r. kolejnym papieżem (pod imieniem Urban IV) został biskup Verdun Jacques Pantaleon. W połowie XIII w. był on archidiakonem katedry w Liège. W 1264 r. wprowadził nowe święto jako festum Corporis Christi (święto Bożego Ciała) w całym Kościele.

Wkrótce świętu zaczęły towarzyszyć uroczyste procesje. Prawdopodobnie najpierw odbywały się one w latach 1265-1275 w Kolonii (Niemcy), a w XV w. w całych Niemczech, Anglii, Francji, Polsce i północnych Włoszech.

W miasteczku Bolsena zdarzył się cud. W czasie Mszy na ołtarz spłynęła z Hostii prawdziwa Krew. To wydarzenie między innymi przyczyniło się do ustanowienia święta Bożego Ciała w całym Kościele i zapoczątkowania procesji ku czci Ciała i Krwi Pańskiej.

W zielonym sercu Italii, w Umbrii, tuż przy Autostradzie Słońca leży Orvieto. Widać je z daleka, bo wznosi się dostojnie na wulkanicznych skałach. W tym niewielkim mieście na wielkim placu stoi katedra. Pielgrzymi zmierzający do Wiecznego Miasta zatrzymują się tam i czczą w orvietańskiej katedrze korporał ze śladami Krwi Chrystusa. Ten sam, na którym w Bolsena w 1263 roku kapłan Piotr z Pragi odprawiał Mszę świętą.

Krew na korporale

Był wiek XIII. W Europie szerzyły się herezje podważające prawdziwą obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Ksiądz Piotr z Pragi też zwątpił w tę Tajemnicę. Pielgrzymował do Rzymu, by tam u grobu świętych Apostołów Piotra i Pawła odzyskać dar głębokiej wiary. Zatrzymał się w Bolsena, by odprawić Mszę św. W chwilę po wypowiedzeniu słów konsekracji, z Hostii na korporał zaczęły spływać krople Krwi. Przerażony, chciał ukryć Krew. Zawinął Hostię w korporał i włożył do kielicha. Kilka kropel upadło na posadzkę.

Relikwiarz z Orvieto

W tym czasie w pobliskim Orvieto przebywał papież Urban IV, któremu doniesiono o niezwykłym wydarzeniu. Gdy wysłannicy papieża potwierdzili jego prawdziwość, Urban IV nakazał przewieźć korporał do Orvieto. Rok później, bullą "Transiturus", papież ustanowił święto ku czci Ciała i Krwi Pańskiej dla całego Kościoła. Dotąd było ono obchodzone tylko w belgijskiej diecezji Liége.
Dla godnego uczczenia relikwii wzniesiono w Orvieto potężną gotycką katedrę. Zakrwawiony korporał umieszczono w relikwiarzu, w którym do dziś w Kaplicy Korporału można czcić Najświętszą Krew. Co jakiś czas Korporał badają eksperci. Za każdym razem stwierdzają, że krew zachowuje właściwości krwi ludzkiej.
W różnych miejscach na świecie w ciągu 1250 lat (od 750 roku) odnotowano 132 cuda eucharystyczne. Zwykle pojawiały się one, gdy Najświętszy Sakrament był lekceważony, przyjmowany niegodnie albo gdy ludzie wątpili w prawdziwą obecność Chrystusa w Eucharystii. Hostie krwawiły lub przemieniały się w Ciało, a wino w Krew Pańską. Wiele cudów eucharystycznych znanych jest ze źródeł historycznych, a jeszcze więcej zachowało się w ustnych przekazach i opowiadaniach.

Pierwszy, najbardziej znany, potwierdzony przez współczesną naukę cud eucharystyczny wydarzył się w klasztorze w Lanciano. Tu w VIII wieku żył bardzo wykształcony zakonnik, ale pełen wątpliwości w sprawach wiary. Nie mógł się uwolnić od pytania, czy konsekrowana Hostia jest Ciałem Chrystusa, a wino rzeczywiście Jego Krwią? Podczas jednej z Mszy św. wątpliwości były szczególnie silne i natarczywe. To niemożliwe, myślał zakonnik, żeby chleb i wino mogły się przeistoczyć. Tego dnia, gdy wypowiadał słowa: "To jest Ciało Moje... To jest Krew Moja...", zauważył, że chleb rzeczywiście stał się Ciałem, a wino Krwią. Najpierw oniemiał, a potem, gdy strach ustąpił, przepełniła go wielka radość, że doznał takiej łaski. - Patrzcie - powiedział zebranym - oto prawdziwe Ciało i Krew Pana naszego Jezusa Chrystusa, które uczynił widzialne dla mnie w tym celu, abym nie był już niedowiarkiem, lecz wierzącym.

Hostia z Lanciano

Hostia ludzkim sercem

W 1971 r. relikwie Najświętszego Ciała i Krwi z Lanciano poddano badaniom. Wyniki były sensacyjne. Pisały o nich wszystkie włoskie gazety. Profesor Odoardo Linoli z Arezzo potwierdził, że Hostia z VIII wieku jest ludzką tkanką mięśnia sercowego. Znaleziono w niej m.in. komórki układu nerwowego typowe dla takiej tkanki. Pusta przestrzeń wewnątrz odpowiada komorze sercowej. Mimo upływu czasu nie znaleziono żadnych śladów substancji konserwującej. Nie stwierdzono też cięć ostrym narzędziem, co wyklucza możliwość pobrania tkanki z innego ciała ludzkiego. Niemniej zadziwiające były wyniki badań bryłek skrzepniętej krwi. Okazało się, że to ludzka krew grupy AB. Tę samą grupę krwi znaleziono w sercu - Hostii. W Cudownej Krwi zidentyfikowano białka takie same, jak w świeżej krwi ludzkiej. Odkryto też substancje mineralne takie jak: chlorki, fosfor, magnez, potas, sód i wapń.
Z naukowego punktu widzenia nie da się wytłumaczyć, dlaczego Ciało i Krew przez dwanaście wieków nie uległy rozkładowi i w tak doskonałym stanie zachowały się do naszych czasów.

Monstrancja z Hostią i bryłkami Krwi Pańskiej w Lanciano

Cuda w sercu

Jeżeli Bóg ukazuje Niewidzialne w widzialnym - jak mówi ks. Aleksander Posacki SJ - to nie po to, żeby wzbudzić sensację, ale żeby obudzić wiarę w człowieku. Cuda eucharystyczne to znaki szczególnego rodzaju. Wskazują na prawdziwą obecność Jezusa w Eucharystii.

Podczas Kongresu Eucharystycznego w Lourdes w 1981 roku Jan Paweł II powiedział: "Trzeba wiedzieć, że Pan nasz Ukrzyżowany i Zmartwychwstały jest naprawdę, rzeczywiście i substancjalnie obecny w Eucharystii, że pozostaje tak długo, jak długo istnieją postacie chleba i wina. Należy Mu się nie tylko największy szacunek, ale i nasza adoracja".



Kiedy jeszcze jako kardynał przyjechał do Lanciano, trzy lata po badaniach naukowych (3 listopada 1974 r.), całą noc spędził na modlitwie adorując eucharystyczny cud, a potem w księdze pamiątkowej pozostawił taki wpis: "Spraw, abyśmy w Ciebie bardziej wierzyli, pokładali nadzieję i miłowali".

więcej przypadków cudów Eucharystycznych tu:

na podstawie tekstów źródłowych